Докато се движа по коридора на сградата, където работя
погледа ми спира надпис на аптечката за медицинска помощ: „Отговорно лице“.
Отдолу се мъдри моето скромно име.
Виж ти, мисля си, името ми е тука, а лицето го няма! Затова
реших! Щом като толкова е нужно лицето ми, защо пък да не го дам.
За да осъществя
исканото, отивам на фотограф. Правя намръщена снимка на лицето си и после го залепвам
на стената срещу аптечката. Отдъхнах си!
Сигурен пазач, моето немигащо и строго лице! Вече се чувствам неимоверно спокоен,
не за друго, а защото сега знам, че без моето знание никой от колектива няма да
посмее да си позволи, и аспирин без мое знание...
В.Софин
Няма коментари:
Публикуване на коментар